آئین مستان

سلام ما به تو ای هاجر چهار ذبیح

درود ما به تو ای مریم چهار مسیح

سپهر نورفروز سـه اختر و یک ماه

عجب نه خوانم اگر مادرت به ثارالله

سلام بـر تو و ابناء و شوهرت مادر

بـه عطر دامـن عبـاس پرورت مادر

ادب بـه قـامت زهـرایی ات قیام کند

وفا بـه غیـرت عباس تو سلام کند

سلام زینب کبـرا و حضرت سجّاد

به خون پاک بنین تو پاک مادر باد

اگر چه با همه گفتی کنیز زهرایی

به چشم آل محمّـد عزیز زهرایی

تو بعد فاطمه در بیت وحی فاطمه ای

تـو آسمـان ادب را همیشـه قائمه ای

به نفس پاک محمّد تو همدمـی مادر

مسیح عشق و ادب را تو مریمی مادر

بهشت شیفتــه چــار لاله یــاست

کلید باب حوائج به دست عبّـاست

مــزار تــوست کنـار مزار چار امـام

که چار ماهِ تمامت به خون نشست تمام

سـر ارادت ایـن هفت اب به خاکت باد

چهــار ام بــه فــدای بنین پاکـت باد

مگر به گوش پیام خـدا ز غیب شنفـت

که مادر اسم تو را از نخست فاطمه گفت

هـزار قافلـه دل پـای بسـت فـرزندت

نشـان بوسـه مـولا بـه دست فرزندت

تو جـان پاکـی و عبّـاس، پاره تن تو

ستـاره ریختـه زهـرا به مـاه دامن تو

حسین را که بسی داشت در کنار شهید

به جز تو نیست کسی مادر چهار شهید

به چار ماه خود اشکی نریختی ز دو عین

گریستی به حسین و گریستی به حسین

اگـر تـو نـام نبـردی ز شاخـه یاست

گریست دیدۀ زهـرا بـرای عبّـاست

الا تمام وجودت پر از نوای حسین

به گریـه نایبه الزینبی بـرای حسین

روایـتِ عطشِ کربلاست در اشکت

سلامِ گریـه کنان حسین، بـر اشکت

سرود زخم گلوی حسین، ورد لبت

خلوص زینب و عبّاس در نماز شبت

شبی که چشم حسین اوفتاد بر پسرت

فشاند نور ز خورشیدِ چهره بر قمرت

نگـاه نافـذش اظهـار کـرد بی پرده

که بهـر شیرخـدا شیرِ شیـر آورده

هر آنکه روی ورا دید، این ندا سر داد

دوباره حضرت زهرا حسین دیگر زاد

تو مـادر شهـدا، همـسر علـی هستی

هزار حیف، غریبانه چشم خود بستی

خزان رسید چو بر برگ لاله یاست

نبود، جعفر و عثمان و عون و عبّاست

سپهر و مهر و مه و کوکبت کجا بودند

علی، حسین، حسن، زینبت کجا بودند

هماره ریخت به رخ از دو دیده، یاقوتت

اگـر بـه دوش غریبانــه رفـت تابوتت

دگر به پیکرت آثار تازیانه نبود

دگر مراسم تشییع تو شبانه نبود

تو داغدار شهید کنار علقمـه ای

همیشه فاطمه بودی همیشه فاطمه ای

نگه به خاطر ذریّه بتولم کن

مرا که «میثم» آلوده ام، قبولم کن

دسته دسته پر بسته

گل های دل خسته

به خونه برگشتند

بین گریه یک خواهر

بهم میگه مادر

حسینم را کشتند

اگه مادر نداری

تا برات گریه کنه

من که نمردم حسین

ای سیب سرخ بی کفن

پسرم ای حسین من

اگه مادر نداری

تا برات گریه کنه

من که نمردم حسین

دسته دسته پر بسته

گل های دل خسته

به خونه برگشتند

بین گریه یک خواهر

بهم میگه مادر

حسینم را کشتند

اگه مادر نداری

تا برات گریه کنه

من که نمردم حسین

خونه کرده ماتم ها

به وسعت دریا

تو عمق این سینه

اشک سرخ چشمام را

لرزش دستام را

مدینه می بینه

آهای اهل مدینه

چشمای ام البنین

سویی نداره

اگه مادر نداری

تا برات گریه کنه

من که نمردم حسین

بر سر خاک عزا کنید

سر من را جدا کنید

ای سیب سرخ بی کفن

پسرم ای حسین من

قطره قطره نوشیدم

غمی را که دیدم

تو چشمای زینب

راز قصه مشک را

فراتی از اشک را

با حال جون بر لب

اگه آب را نخوردی

تا حسین تشنه بوده

شیرم حلالت پسرم

دیگر مرا ام البنین نخوانید

زیرا که من دیگر پسر ندارم

من خانه دار خانه ای افسرده هستم

آرامش یک باغ طوفان خورده هستم

هر چند حیدر راهی این خانه ام کرد

بر غنچه های کوچکش پروانه ام من

با برگ عمرم خانه را گل پوش کردم

این باغ آتش خورده را خاموش کردم

دیگر مرا ام البنین نخوانید

زیرا که من دیگر پسر ندارم

پشت درش امدادها از رب گرفتم

تا آمدم رخصت من از زینب گرفتم

تنها بلا گردان این گلهایم اینجا

یعنی کنیز حضرت زهرایم اینجا

این خانه روزی باغی از آلاله ها بود

این خانه روزی قبله گاه لاله ها بود

من را مناجات حسینم خواب می کرد

این خانه را عباس دق الباب میکرد

دیگر مرا ام البنین نخوانید

زیرا که من دیگر پسر ندارم